159. Poem #rbu_933_ខឹងនឹងភ្លៀង

September 17, 2015 at 11:31pm · 

ខឹងនឹងមេឃ ហែកខ្លួនចាក់ ភ្លៀងបាក់មេឃ
ធ្លាក់ច្រើនពេក លិចជ្រាំជ្រៅ តែនៅក្រុង
ឯនៅស្រែ ប្រែដីប្រេះ ហួតទាំងស្រុង
ទាំងអ្នកក្រុង ទាំងអ្នកស្រែ បែរខឹងភ្លៀង។

អ្នកនៅក្រុង ខឹងភ្លៀងទាំ ពពិចដី
ចង្រៃអ្វី ដីស្រុកស្រែ ធ្លាក់មិនទៀង
បែរហួតហែង សន្ទូងស្រូវ ស្វិតរៀងៗ
សត្វធ្លាប់ច្រៀង រងាវស្រែក បែ្លកស្ងប់ស្ងាត់។

ស្រែចម្ការ ត្រូវការភ្លៀង ទឹកមិនគ្រប់
ភ្លៀងធ្លាក់ឈប់ បឹងគោករាក់ ទឹកមិនកាត់
តាមវាលស្រែ ធ្លាប់តែស្រូវ ខៀវស្រងាត់
ឥឡូវបាត់ ភាពស្រស់បស់ ទោះជិតភ្ជុំ។

ភ្លៀងតវ៉ា ថាសូមទោស កុំដៀលវា
ព្រៃនានា គេកាប់ពាយ ត្រងោលភ្នំ
ដីឡើងក្ដៅ ស្មៅក៏ងាប់ សត្វព្រៃយំ
ចងគំនុំ នឹងមនុស្ស បំផ្លាញព្រៃ។

នេះជាហេតុ នាំដីក្ដៅ ស្មៅក្រៀមស្វិត
ទើបភ្លៀងឥត ស្រោចស្រពស្មើ ដែនទីទៃ
ជាទៀងទាត់ ធម្មជាតិ ទើបកើតភ័យ
ខ្វល់មមៃ ភ្លៀងដីក្រុង រាំងស្រុកស្រែ។

ភ្លៀងនៅក្រុង អ្នកធំហ្នុង ផ្ទះនៅហ្នឹង
ធ្វើមិនដឹង ឲ្យកាប់ព្រៃ ហិនហូរហែ
ពាយហិនហោច ឃើញស្រាប់ហើយ ព្រៃស្រុកខ្មែរ
មើលដីស្រែ ប្រេះក្រហែង ចេញក្រឡា។

បើមានភ្លៀង ភ្លៀងបែរធ្លាក់ នៅឯភ្នំ
ជន់លិចឃុំ ហូរលិចភូមិ ស្រែចម្ការ
លិចទាំងផ្ទះ លង់ទាំងសត្វ ឥតអសារ
ឥតបានការ ភ្លៀងបង្រុះ ខុសរដូវ។

បើមិនគិត គ្មានគំនិត កែមារយាទ
មុខតែជាតិ កើតសៅហ្មង ថាមិនត្រូវ
ស្រុកអស់ព្រៃ ដីអត់ទឹក រាស្ត្រអត់ស្រូវ
ដូចអស់ផ្លូវ ត្រូវវ័ណ្ឌក ក្រជាន់ក្រ។

រក្សាសិទ្ធិ​ copyright rbu_spp 17 September 2015, 11:31 pm Puthpong Sao